Απόσπασμα

[…] Το δέος του παιδιού ή του αγρίου είναι ολωσδιόλου δικαιολογημένο· αυτός ο κόσμος τους τρομάζει, γιατί αυτός ο κόσμος είναι ένας τόπος τρομακτικός. Απεχθάνονται να μένουν μόνοι, επειδή είναι όντως αληθινά φριχτή η ιδέα να είναι κανείς μόνος. Οι βάρβαροι φοβούνται το άγνωστο για τους ίδιους λόγους που οι αγνωστικιστές το λατρεύουν - επειδή υφίσταται. Συνεπώς, τα παραμύθια δεν ευθύνονται για το φόβο, ή για την κάθε μορφή του φόβου, που γεννάται στα παιδιά. Τα παραμύθια δεν δίνουν στο παιδί την ιδέα του κακού ή του άσχημου· αυτή η ιδέα υπάρχει ήδη μέσα τους, επειδή υπάρχει ήδη μέσα στον κόσμο. Τα παραμύθια δεν δίνουν στο παιδί την πρώτη του ιδέα για τον μπαμπούλα. Αυτό που του προσφέρει το παραμύθι είναι η πρώτη του σαφής ιδέα της πιθανής συντριβής του μπαμπούλα. Το βρέφος γνωρίζει σε όλες του τις λεπτομέρειες το δράκο, από τη στιγμή που αποκτά φαντασία. Το παραμύθι του εξασφαλίζει έναν Άγιο Γεώργιο που θα σκοτώσει το δράκο. […]

Βιογραφικά στοιχεία

" Ειδωλολάτρης στα δώδεκα, αγνωστικιστής στα δεκάξι ", ο G.K Chesterton (1874-1936) δεν μεταστράφηκε στον καθολικισμό από φιλοσοφικά κίνητρα : αυτό που του άρεσε, αντιθέτως, στο μήνυμα της Εκκλησίας, ήταν ο σκανδαλώδης χαρακτήρας της για την ανθρώπινη σοφία. Παθιάστηκε βλέποντας την αποκάλυψη να γελoιοποιεί την επιστήμη και να προκαλεί τη λογική. Αυτό δεν εμπόδιζε αυτόν τον κεφάτο, ροδοκόκκινο καλοφαγά και γερό πότη, με το σώμα γίγαντα, να είναι ο ίδιος ένας επικίνδυνος διαλεκτικός : προσπάθησε να προσδώσει στο χριστιανισμό απροσδόκητες αποδείξεις, με μπαρόκ συχνά χαρακτήρα, που ήξερε καλά ότι θα στιγμάτιζαν τη φαντασία του ανθρώπου του λαού. Ο ίδιος παραδέχτηκε συχνά αυτό που αποκαλούσαν " ρομαντισμό του ", τη φυσική ροπή του έξαρση και τα άκρα.
Στο έργο του διακρίνεται η παραδοξολογική ανευλάβεια που φτάνει στο έσχατο σημείο της ουσιαστικής σοβαρότητας. Συχνά η ιδιοτροπία γίνεται αυτοσκοπός : το προφανές ανατρέπεται για το αστείο του πράγματος. Στις καλύτερες στιγμές του όμως το ύφος του διαφωτίζει μια παλιά αλήθεια και κάνει τον κοινό τόπο να αστράφτει ως νέο. Το στοιχείο της πολεμικής και της παραδοξολογίας υπονομεύει την κοινοτυπία της κοινής λογικής. Εντυπωσιάζεται κανείς όχι μόνο απ' τις ευφυείς και πληθωρικές ιδέες του, αλλά και απ' το μέγεθος της προσωπικότητάς του, της οποίας " το γέλιο ακουγόταν σε πολλές πόρτες παρακάτω ", και που μπορούσε να κατευθύνει το γελοίο με τη μεγαλύτερη επιτυχία απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Ούτε φιλόσοφος, ούτε θεολόγος, ούτε μυστικιστής, υπερβολικά παραγωγικός (έγραψε πάνω από εκατό βιβλία - ποιήματα, πολεμικές, μελέτες, μυθιστορήματα, αστυνομικές ιστορίες με ήρωα τον πατέρα Μπράουν), παραμένει ένα από τα πιο δυνατά λογοτεχνικά ταμπεραμέντα της σύγχρονης Αγγλίας.
Συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Henry James και τον Hilaire Belloc.
Βιβλία του :
The Defendant [Ο συνήγορος] - 1901, The Napoleon of Notting Hill [Ο Ναπολέων του Νόττινγκ Χιλλ] - 1904, Heretics [Αιρετικά] - 1905, The Club of the Queer Trades [Λέσχη Αλλόκοτων επαγγελμάτων] - 1905, The Man Who Was Thursday [Ο άνθρωπος που λεγόταν Πέμπτη] - 1908, Αυτοβιογραφία - 1936 κ.ά.
Επίσης δημιούργησε τον τύπο του Πατρός Μπράουν, σε πέντε σειρές διηγημάτων, ενός ιερές που λύνει μέσα από τη θεολογία αστυνομικά αινίγματα, συνδυάζοντας την αφέλεια με την αθωότητα και τη θρησκευτική ενόραση : από το The Innoncense of Father Brown [Η αθωότητα του πατρός Μπράουν] - 1911 μέχρι το The Scandal of Father Brown [Το σκάνδαλο του Πατρός Μπράουν] - 1935.
Δημοσίευσε πολλά σύντομα δοκίμια για καθημερινά φαινόμενα καθώς και μεγάλες μελέτες για συγγραφείς, όπως ο G.B.Shaw, ο Dickens και ο Robert Louis Stevenson, καθώς και για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης και τον Θωμά τον Ακινάτη.
Στις εκδόσεις Άγρα έχουν μεταφραστεί : Το κείμενο Χριστούγεννα (1986), η Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων (1988), το κεφάλαιό του στο σπονδυλωτό αστυνομικό μυθιστόρημα Ο πλωτός ναύαρχος (1989) και το διήγημα "Ο χρησμός του σκύλου" στην Ανθολογία αγγλικού αστυνομικού διηγήματος (1992).

Για αναλυτική εργοβιογραφία του Gilbert Keith Chesterton παραπέμπουμε στην έκδοση της Λέσχης Αλλόκοτων επαγγελμάτων.