Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Απόσπασμα

Από Τα τριαντάφυλλα της Μάρσα Ματρούχ

"[…] Πάντα καλοκαίρι στα μέρη της Διώρυγας. Στο σουέζ, στο Πορτ Σάιντ, στην Ισμαηλία. Μέρη που πυρπολούν σαν άστρα τη φαντασία. Είναι η θάλασσα; Το νερό; Το πέρασμα που δημιουργήθηκε; Τα πλοία που το διασχίζουν μέρα νύχτα; Ένας νέος κόσμος. Μάζεψε το κανάλι διάφορες ράτσες, Ευρωπαίοι, Έλληνες, ταξιδιώτες, εργάτες, ναυτικοί. Τα κατάρτια των καραβιών, τα φουγάρα, τα πανιά. Οι αστροστράτες, οι πυξίδες, τα κομπάσα… […] Λίγο πιο κει η Ισμαηλία, δημιούργημα των Γάλλων με τη βαθιά ρομαντική δενδροστοιχία της Avenue de Lesseps -το όνομα του μηχανικού της Διώρυγας- το Bois de Boulogne, δάσος από φοίνικες και πεύκα. Τα λουτρά της λίμνης Τισμάχ, οι περίπατοι στη γαλήνια προκυμαία του Πορτ Τεουφίκ… ίσως απέναντί του το όρος Σινά να στέλνει πάντα την ησυχία του χρόνου. Ο κόσμος είναι όμως πια αλλαγμένος. Είναι μία-δύο τελευταίες μέρες πριν πάρουμε το τρένο για την Αλεξάνδρεια κι από κει το πλοίο "Αγαμέμνων" για τον Πειραιά. Μέσα στο μισοάδειο πλέον σπίτι μας, στο Άρντ Σερίφ. Ελευθερώνουμε τα λευκά ταχυδρομικά περιστέρια μας, τα κολόμπα. Αυτή ήταν η τελευταία μας πράξη.
Μπαίνει ο πατέρας. Έρχεται από την έρημο και τη θάλασσα της Μάρσα Ματρούχ, πέρα από την Αλεξάνδρεια. Με μια αγκαλιά κόκκινα τριαντάφυλλα.-"

Από το Η Αθήνα του οφείλει τη μουσική της…

"[…] Τελευταία φορά τον βλέπω στη συναυλία εκείνη του Σουνίου, επανάληψη στην τηλεόραση. Καλοκαίρι. Τον βλέπω μέσα στους ανέμους. Σε εκείνα τα μέρη, εκεί, σηκώνονται αντάρες από την όστρια. Η μουσική σε ζοφερούς καιρούς… Να χτυπάνε τα μικρόφωνα, να βουίζουν από τους ανέμους, παρτιτούρες ν' ανεμίζουν και να φεύγουν στον αέρα.
Ψ'ηγματα μιας θείας μουσικής, οι φωνές, τα λόγια, να χάνονται και να ξανάρχονται. Η τηλεόραση σαν να κάνει το θαύμα της. Πουθενά το ακροατήριο. Πουθενά ο βράχος. Πουθενά ο ναός, πουθενά ο Ποσειδώνας. Εκείνος στη μέση. Η μορφή του σαν εκείνη του καπετάνιου μέσα στον ταραγμένο πόντο, μίλια μακριά στα σκοτεινά, γνέφει, γυρεύει με ήχους τα σημάδια πως πλησιάζει ξηρά. Πως υπάρχει τόπος. […]
Κρατώ στα χέρια μου τη μουσική του, χρυσή ταμπακέρα γεμάτη μέσα με υπόλευκα λεπτά φίνα τσιγαρόχαρτα. Το πού θα βρούμε τον εκλεκτό καπνό, είναι υπόθεση του καθενός μας. […]"

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Νίκος Ξυδάκης γεννήθηκε στο Κάιρο το 1952. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια, στην παρακμή μιας μεγάλης ελληνικής παροικίας. Η καταγωγή του είναι από τα νησιά της Σάμου και της Κάσου. Στην Ελλάδα ήρθε το 1963, στο μεγαλύτερο κύμα επιστροφής των Ελλήνων της Αιγύπτου.
Στη δισκογραφία εμφανίστηκε το 1978 με την Εκδίκηση της γυφτιάς.
Δίσκοι του: Τα δήθεν (1979), Πρώτο βράδυ στην Αθήνα (1983), Μανία (1985), Κοντά στη δόξα μια στιγμή (1987), Κάιρο-Ναύπλιο-Χαρτούμ (1989), Προν τον κύριον Γεώργιο Δε Ρώσση (1990), Τένεδος (1991), Βενετσιάνα (1993), Μέλι των γκρεμών (1994), Ημερολόγιο (1996), Βουή του μύθου (1996), Ακρωτήριο Ταίναρον (1997), Το αμάρτημα της μητρός μου (1999), Νίκος Ξυδάκης - Σωκράτης Μάλαμας (1999), Θεατρικά (2000).
Έχει μελοποιήσει ποιητές (Σολωμός, Λαπαθιώτης, Βιζυηνός, Μπωντλαίρ, κ.ά.), ενώ έχει γράψει τη μουσική σε κινηματογραφικά και θεατρικά έργα. Έχει συνεργαστεί τακτικά με τους στιχουργούς Μανώλη Ρασούλη, Μιχάλη Γκανά και Θοδωρή Γκόνη. Τραγούδια του έχουν πει η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Μελίνα Κανά, η Δώρα Μασκλαβάνου, ο Νίκος Παπάζογλου κ.ά. Από το 1983 εμφανίζεται συστηματικά και σαν ερμηνευτής των τραγουδιών του.
Ο Νίκος Ξυδάκης δίνει μουσικές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα και έχει πραγματοποιήσει συναυλίες σε πολλές χώρες του εξωτερικού.